Bota e mbrojtjes së bimëve dhe e kultivimit të produkteve bujqësore po ndryshon me shpejtësi. Po largohemi nga pesticidet kimike që kanë një ndikim negativ në mjedis dhe po përqendrohemi gjithnjë e më shumë te masat parandaluese dhe ndërtimi i sistemeve të integruara të menaxhimit të dëmtuesve, ku sëmundjet dhe insektet nuk arrijnë të dominojnë. Krijimi i sistemeve të forta të menaxhimit të dëmtuesve nuk konsiston thjesht në zëvendësimin e një produkti mbrojtës me një tjetër, por në një qasje të gjerë që përmbledh zgjedhjen e kultivarëve, strategjinë e menaxhimit të kulturave, kushtet klimatike dhe monitorimin e masave parandaluese. Pyetja kryesore që shtrohet është: si mund ta bëjmë këtë në mënyrë të besueshme dhe të qëndrueshme për pemët e imëta?
Një bimë qëndrueshme është ajo që mund të tolerojë stresin pa humbur prodhimin. Ky stres mund të vijë nga sëmundjet dhe dëmtuesit (stresi biotik) ose nga kushtet mjedisore (stresi abiotik). Qëndrueshmëria e bimëve varet nga ruajtja e një ekuilibri të ndjeshëm midis prodhimit dhe mbrojtjes. Prodhimi përcaktohet kryesisht nga sasia e azotit që bima ka nevojë për të zhvilluar fruta, ndërsa qëndrueshmëria varet nga aftësia e saj për të prodhuar metabolitë sekondarë (si antioksidantët).
Për të rritur qëndrueshmërinë e bimëve, duhet të kuptojmë sesi mund të zhvendosim ekuilibrin nga azoti drejt ushqyesve të bazuar në karbon dhe sesi mund të optimizojmë nivelet e hormoneve natyrore që ndihmojnë bimën në mbrojtje. Një pjesë e zgjidhjes është krijimi i një substrati të pasur organik, ku mikroorganizmat mund të lulëzojnë dhe të konkurrojnë me njëri-tjetrin, duke penguar përhapjen e patogjenëve.