ohej, pa e kuptuar atë, me mizorinë e njerëzve, e cila i shtyn të vrasin njëri-tjetrin; por nuk e kuptonte domethënien e kësaj lufte, e cila i dukej e njëjtë si të gjitha luftërat e mëparshme. Ajo nuk e kuptoi domethënien e kësaj lufte, pavarësisht se Desali, bashkëbiseduesi i saj i zakonshëm, i cili ishte i interesuar shumë për ecurinë e luftës, u përpoq t’ia shpjegonte supozimet e tij dhe pavarësisht se njerëzit e Zotit që vinin, të gjithë në mënyrën e tyre, i tregonin thashethemet e tmerrshme në popull për pushtimin e antikrishtit, dhe përkundër faktit se Zhuli, tani princesha Drubetskaja, e cila përsëri vuri korrespondencë me të, nga Moska i shkruante letra patriotike.
“Po ju shkruaj në rusisht, mikja ime e mirë,” – shkruante Zhuli, – sepse kam urrejtje për të gjithë francezët, si dhe për gjuhën e tyre, që nuk mund ta dëgjoj të flitet… Ne në Moskë jemi të gjithë të kënaqur përmes entuziazmit ndaj perandorit tonë të dashur.
Burri im i gjorë i duhet të vuajë pa bukë në tavernat hebreje; por lajmet që i kam marrë më emocionojnë edhe më shumë.
Ju ndoshta keni dëgjuar për veprën heroike të Raevskit, i cili përqafoi dy djemtë dhe deklaroi: “Unë do të vdes me ta, por nuk do të sprapsemi!” Dhe me të vërtetë, megjithëse armiku ishte dy herë më i fortë se ne, ne nuk u sprapsëm. Ne e kalojmë kohën si mundemi; por në luftë, si në luftë. Princesha Alina dhe Sophie rrinë me mua gjatë gjithë ditës, dhe ne, vejusha fatkeqe të burrave të gjallë, mbi garza bëjmë biseda të mrekullueshme; vetëm ti, mikja ime, po mungon..”., etj.
Princesha Maria kryesisht nuk e kuptonte domethënien e plotë të kësaj lufte, sepse princi i vjetër nuk folte kurrë për të, nuk e pranonte atë dhe qeshte me Desalin gjatë drekës, kur ky fliste për këtë luftë. Toni i princit ishte aq i qetë dhe i sigurt, sa princesha Maria, pa arsyetuar, e besonte.
Gjatë të gjithë muajit korrik, princi plak ishte jashtëzakonisht aktiv dhe madje i entuziazmuar. Ai ndërtoi edhe një kopsht të ri dhe një objekt të ri, një ndërtesë për shërbëtorët. Gjëja e vetme që e shqetësonte princeshën Maria ishte fakti që ai flinte pak dhe, pasi kish ndryshuar zakonin e tij për të fjetur në zyrë, çdo ditë e ndryshonte vendin ku kalonte natën. Herë urdhëronte t’i vendosnin shtratin portativ në galeri, herë rrinte në divan ose në kolltukun volterian në sallon dhe dremiste pa u zhveshur, ndërsa i lexonte nipi Petrusha dhe jo m-lle Bourienne; herë e kalonte natën në dhomën e ngrënies.
Më një gusht morën një letër të dytë nga princ Andrej. Në letrën e parë, që e morën menjëherë pas largimit të tij, princ Andrej me përulësi i kërkonte falje babait për atë që i kishte lejuar vetes t’i thoshte dhe i kërkoi që t’i rikthente bekimin e tij. Princi i vjetër iu përgjigj kësaj letre me një letër përkëdhelëse dhe pas kësaj letre ai e largoi francezen nga vetja. Letra e dytë e princ Andrejt, e shkruar nga afër Vitebskut, pasi francezët e kishin pushtuar atë, përbënte një përshkrim të shkurtër të gjithë fushatës me një plan të skicuar në letër dhe disa mendime për rrjedhën e mëtejshme të luftës. Në këtë letër, princ Andrej i shpjegonte babait sa i papërshtatshëm ishte pozicioni i tij afër luftës, pikërisht në linjën e lëvizjes së trupave dhe i këshilloi të shkonin në Moskë.
Atë ditë gjatë drekës, në fjalët e Desalit, i cili deklaronte se, siç thuhej, francezët kishin hyrë tashmë në Vitebsk, princi i vjetër kujtoi letrën e princ Andrejt.
Keywpords: Maria. Desalin